Qoşqar Salmanlı
Təxminən 16 ildir ki, hazırladığım verilişlərin, qələmə aldığım yazıların əksəriyyətini vətən fədailərinə – şəhidlərə və qazilərə həsr edirəm. Bəzən hansısa bir söz adamının, yaxud səs sahibinin həyat və yaradıcılığından söz düşürsə, yenə də sonu qəhrəmanlıq dastanı yazan öğullarımızın döyüş yolu ilə bitir. Nə qədər ağrılı-acılı, nisgilli-kədərli, dərdli-ələmli olsa da içimi titrədən bu həyat hekayələrini sözə çevirmədən, vərəqlər üzərinə axıtmadan rahatlıq tapmaq mümkün olmur. Yük nə qədər ağır olsa da, çiyində daşımaq mənəvi rahatlıq gətirir. Çünki o yük bütövlüyümüzün, birliyimizin, diriliyimizin çəki vahididir. Şəhid valideynləri ilə həmsöhbət olmaq, onların hüznqarışıq dərd yükünü məhz onlarla bir çəkmək yüngüllüyə töhfədir. Ağızdan çıxan hər kəlmənin məlhəm, şəfa olacağı qəlbə rahatlıq gətirirsə, göz yaşlarını qismən də olsa qurudursa, qəmli notlarla köklənmiş fikir-düşüncələrdən uzaqlaşdırırsa, söylədiyin kəlmə təsəlli olursa söz boğçanı açıb tökməyə dəyər. Təki könüllərə su səpilsin.
Çox ağrılıdır. Elə bu ağrıların illəti məni bu qədər kövrəldib. Qəhrəman oğulların qanla yazdığı dastanı vərəqlədikcə, bulud kimi dolan gözlər leysana çevrilir. Amma həm də qürurludur, Vətən fədailərinin yazdığı bu dastanı vərəqləmək.
2022-ci ilin 14 sentyabrında şəhid olan dayımoğlu Mirtalıb Ağazadənin şücaətini qələmə almaq, haqqında söz söyləmək, onun igidliyini vəsf etmək olduqca çətindi. Çünki 1988-ci ildən bu ilə qədər çox dostlar, doğmalar itirdim. Amansız Aprel savaşı, Tovuz döyüşləri, 44 günlük Vətən müharibəsi və bir ay öncə qanla yazılan “12-13 sentyabr” qürur tariximiz olsa da, o gün neçə-neçə oğulların ömrünə nöqtə qoyuldu, neçə-neçə oğulların nişan üzüyü barmağında qaldı, neçə-neçə ata, ana övlad dərdinə dözməyb həyatla vidalaşdı. Yaxından tanıdığım, böyük hörmət bəslədiyim Aprel savaşının şəhidi Raquf Orucov, Murad Mirzəyev, Pəncəli Teymurov və adını sadalamadığım neçə-neçə igidimiz haqqında fikirlərimi cəmləyib yazmaq istəsəm də bacarmadım. Onların yoxluğu ilə barışa bilmədim. Məhz buna görə dayımoğlu Mirtalıbın şəhidlik zirvəsinə ucaldığından keçən bir ay ərzində fikirlərimi ipə-sapa düzməkdə çətinlik çəkdim. Hər dəfə qələmi əlimə almaq istəyəndə onun çöhrəsi gözlərim önündə canlandı. Universitetə daxil olduğum il Mirtalıb yenicə doğulmuşdu. İlk dəfə onu 3 yaşında gördüm. Yalnız müəllim işlədiyim zamanlarda 6-7 yaşlı Mirtalıbı hər gün görmək nəsibim oldu. Valideynləri Bakıya köçsələr də Mirtalıb kənddə yaşayırdı. Kiçik yaşlarından ağıllı, dərrrakəli, diribaş, cəld və çevik olan Mirtalıb şirin gülüşü, təbəssümü ilə hamının sevimlisinə çevrilmişdi.
İnsan oğlu həyatda çətinliklərlə üz-üzə qalanda üzündəki gülüş də qeyb olur. Amma Mirtalıbın üzündən heç zaman gülüş əskik olmazdı. Son döyüşünə – şəhadətə gedən yolda da o, gülümsünürdü. Mirtalıb həm də “Qurani Kərim”in bilicisi, hafizi idi.
Sonuncu dəfə Mirtalıbla iki il öncə görüşmüşdüm. Uzun müddət idi ki, bir-birimizi görmürdük. Həmişəki kimi yanağında gülüş bərq vururdu. Ayaqüstü həmsöhbət olduq. Məndən bir xahiş etdi. Yardım edəcəyimə söz verdim. Elə yenə də eyni gülüşlə “alınmasa da çox sağ ol” – dedi. Beləcə, sağollaşdıq.
O, anasını vaxtsız itirmişdi. Anasızlıq onları nə qədər sıxsa da, ayaq üstə dayanmağı bacarmışdılar. Mirtalıb bütün çətinliklərə sinə gərib ev tikmiş, ailə qurmuşdu. Hətta atasına “şəhid olsam ağlamayın” – demişdi. Sanki həyat yoldaşını, qardaşlarını, atasını və yaxınlarını şəhid olacağı günə hazırlayırmış. Elə son videosunda da “Hər şey Vətən üçün!” – deyib o zirvəyə ucaldı.
Ruhun şad olsun, Mirtalıb ağa…
Bağışla məni, Mirtalıb ağa… Çünki sənə söz versəm də, yardımçı ola bilmədim. Amma sən şəhidlik zirvəsinə ucalmaqla arzularına çatdın…
